* YABAN VE ASİ

Yaban ve asi,
Dağlara dağılan taylar gibi.
Ve yangın gençliğinin alazında
Işıltılı bıçaklar gibi.
Adana’da yollara dizilmiş garlarda,
Çığlık çığlığa peronlarda
Çocuklar gibiydi gözleri.
Adı Nevin,
Şarap içer, rüzgâr giyerdi geceleyin

O, kanadı kırık bir kuştu,
Beyaza vurulmuştu;
Kimseler görmedi bir başka renk sevdiğini.
Kimseler…
Görmedi kimseler kirlendiğini.
Adı Nevin,
Hüzün kokar ve korkardı geceleyin

“Kendini martılarla bir tutma” derdim;
"Senin kanatların yok düşersin,
Yorulursun,
Beni koyup koyup gitme ne olursun.."

O, kanadı kırık bir kuştu,
Gülümserken vurulmuştu.
Kimseler görmedi uçtuğunu.
Kimseler..
Görmedi kimseler öpüştüğünü.
Adı Nevin,
Özlem tüter ve çağlardı geceleyin.

“Işığın” diyordu; "kırılıp düştüğü yerlerden geliyorum"
"Karanlık kördü ve acımasız..
Ellerimle kırdım ben de kalan kanatlarımı;
Kanatlarımı kanatmaktan geliyorum..."

O bir yenik serçeydi sıkılınca ağlamaya çıkardı.
Sonra da çift çıkardık; kar yağardı,
Biz dinlemez, çıkardık!
O kentte bütün sokaklar
Biz yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı,
İnsanlar dar yapılmıştı,

Çıkardık!
Kar durmazdı, üşüşürdü saçlarına
Ve hep bir şeylere ağlardı o karlı havalarda..
Avurtlarına çarpan kar taneleri,
Gözyaşlarının sıcaklığına çarpıp erirdi..
Erirdi.
Biz yan yana, yana yana..
Yana yana!
O bir yenik serçeydi sıkılınca ağlamaya çıkardı,
Ben yürüsem bütün yollar ona çıkardı...

Gitti...
Kanatları yüreğimdeydi.
Kalan, elimde minyatür bir kuş şimdi.
Yitirdim o aşkın kimliğini;
H ü k ü m s ü z d ü r...

Adı Nevin,
İhaneti tutuşturduk bir sabahleyin!

Yılmaz ODABAŞI